Börn eru í raun fjarsýn og þegar þau eldast stækka augun líka þar til þau ná „fullkominni“ sjón, sem kallast emmetropia.
Það er ekki alveg útkljáð hvað gefur auga til kynna að það sé kominn tími til að hætta að vaxa, en við vitum að hjá mörgum krökkum heldur augað áfram að vaxa framhjá emmetropia og þau verða nærsýn.
Í grundvallaratriðum, þegar augað verður of langt, kemst ljósið inni í auganu í fókus fyrir framan sjónhimnuna frekar en á sjónhimnunni, sem veldur þokusýn, þannig að við verðum að nota gleraugu til að breyta ljósfræðinni og fókusa ljósið á sjónhimnuna aftur.
Þegar við eldumst, þjást við annað ferli. Vefirnir okkar verða stífari og linsan aðlagast ekki eins auðveldlega þannig að við byrjum að missa nærsýn líka.
Margt eldra fólk verður að vera með tvífókusar sem hafa tvær mismunandi linsur - ein til að leiðrétta vandamálin við sjón nærri og önnur til að leiðrétta fyrir vandamál með fjarsjón.
Nú á dögum er meira en helmingur barna og unglinga í Kína nærsýnir, samkvæmt könnun helstu ríkisstofnana, sem kallaði á aukna viðleitni til að koma í veg fyrir og stjórna ástandinu. Ef þú gengur um götur Kína í dag muntu fljótt taka eftir því að flest ungt fólk notar gleraugu.
Er það bara kínverskt vandamál?
Svo sannarlega ekki. Vaxandi algengi nærsýni er ekki aðeins kínverskt vandamál, heldur er það sérstaklega austur-asískt vandamál. Samkvæmt rannsókn sem birt var í læknatímaritinu The Lancet árið 2012 er Suður-Kórea fremstur í flokki, þar sem 96% ungra fullorðinna eru með nærsýni; og gengi Seoul er enn hærra. Í Singapúr er talan 82%.
Hver er undirrót þessa alhliða vandamáls?
Nokkrir þættir tengjast háu hlutfalli nærsýni; og efstu þrjú vandamálin eru skortur á hreyfingu utandyra, skortur á nægum svefni vegna mikillar utanskólavinnu og óhófleg notkun raftækja.
